روزه و عبادت
بعضی ها فکر میکنند وقتی قوای جسمی ضعیف شد ، دیگر حال عبادت هم برای انسان باقی نمی ماند .
این خوب نیست . خداوند به ما می فرماید : تو حال و توان گناه نداشته باش ، ما از تو ثواب نخواستیم .
ارزش ترک گناه تو بیشتر از انجام کار پر ثواب است .
تو بخواب ، من خواب تو را عبادت به حساب می آورم .
فعلا حال عبادت نداشته باشی ، به ضررت نیست .
اگر حال عبادت هم داشته باشی ، معلوم نیست به سراغ عبادت بروی ، به کار و زندگی ات می رسی .
همچنین می فرماید: هم اکنون عبادت بی حال تو را در حال بی رمقی ،بهتر از عبادت با انرژیت می پذیرم .
اگر قبولی عمل برایت مهم است ، تو به بقیه اش کار نداشته باش !
در عوض عجب هم پیدا نمی کنی ، همیشه عبادتت برایت ناقص جلوه می کند و فروتنی ات حفظ می شود .
امیر المومنین علیه السلام در کلمات قصار نهج البلاغه می فرمایند :
دل ها اقبال و ادبار ( پشت کردن ) است !
پس وقتی دل اقبال کرد ، به نوافل بپردازید و هنگامی که پشت کرد ، تنها به واجبات اکتفا کنید !!!
پس اگر کسی در رمضان از طول ایام روزه دچار ملالت و کسالت شد ، طبیعی است که نباید به خستگی خود اعتنا کند و باید دانست که در بسیاری از اوقات و برای برخی افراد درست از هنگامی که روزه ی ماه رمضان با خستگی و عدم حلاوت توام می شود ، آثار خود را در سازندگی فرد بروز خواهد داد . ( اساسا وجود وقوع هر نوع بی حالی در انجام عبادت را نمی توان دلیل ترک عبادت قرار داد )
در ضمن ادبارهایی که برای ما پیش می آید ، بسیاری از اوقات ناشی از معاصی و غفلت های ما و یا توجه های بیش از اندازه ای است که به امور دنیایی داشته ایم ، که حتما باید با استغفار به برطرف کردن آن ادبار بپردازیم . و این خود یک تکلیف معنوی است ، نه اینکه انسان تا ادبار را مشاهده کرد ، فرار را بر قرار ترجیح داده و دیگر بر سجاده عبادت قرار نیابد .
